Lutgard van Heuckelom - "Listy do Miriam"

źródło

TYTUŁ: Listy do Miriam

AUTOR: Lutgard van Heuckelom

WYDAWNICTWO: POLWEN

STRON: 120

DATA WYDANIA: 2006

Życie napisało wiele takich historii jak ta, jednakże niewielu ludzi decyduje się głośno o nich mówić. Listy do Miriam – listy matki do śmiertelnie chorej córki – mogą poruszyć nawet najtwardsze serca. Trzeba tylko mieć odwagę je przeczytać. Kto przyjmie zaproszenie do lektury tej intymnej rozmowy dwóch bliskich sobie osób, doświadczy nie tylko ich cierpienia i smutku, ale i odkryje, co to znaczy „wybierać życie”, co to znaczy godzić się z losem i niewzruszenie pokładać ufność w Bogu. 

To już mój ostatni list do Ciebie. Dopiero teraz tak naprawdę mogę się z Tobą pożegnać. Dopiero teraz mogę powiedzieć, jak wdzięczna Ci jestem za te osiemnaście lat szczęścia i radości. Przyszłaś na świat jako ofiara losu: wcześniak ważący tyle co piórko. Jednak odeszłaś od nas jak zwycięzca: promieniejąca, spełniona, doskonała. (…) Przedarłyśmy się razem przez tyle smutku i rozpaczy. Tyle bólu i cierpienia. Ale Ty zawsze byłaś ta silniejsza. Potrafiłaś pogodzić się ze swoim losem. Odważyłaś się złożyć siebie samą w ofierze, postawić krok w stronę Boga, zatonąć w jego ramionach. Przeszłaś przez wszystkie fazy ludzkich emocji. W ciągu zaledwie kilku lat dotarłaś tam, gdzie innym nie udało się dotrzeć przez całe długie życie. Złote dziecko. (źródło opisu)

Jak książka trafiła w moje ręce? ... powiem że czysty przypadek, bo szukałam książki do wyzwania ... gdybym wiedział o czym jest, czy sięgnęłabym po nią? ... pewnie nie - może kiedyś, dlaczego? ... bo to nie jest jakaś tam zwykła książka, mimo że ma tylko 120 stron, czytając ją targają nami ogromne emocje ... tak było ze mną ...

Tytułowa Miriam to wesoła, czternastoletnia dziewczyna, nastolatka, ciesząca się życiem, patrząca w przyszłość, ale wszystko pewnego dnia się skończyło. Zaczęło się od porannych wymiotów ... potem nagle podwójne widzenie ... guz mózgu ... operacja ... rak ... chemioterapia ... powrót do domu ... rehabilitacja ... powtórna nauka ... powrót do szkoły ... powrót do życia, przyjaciół, zabawy ... bóle ... powrót choroby ... operacja ...    rezygnacja ... czekanie ... śmierć.

Poznajemy Miriam w tej jej drodze, walce z chorobą, walce z przeciwnościami, ale nie z jej strony, tylko ze strony jej najbliżej osoby - mamy, która przedstawia nam swoją córkę, swój ból, swoje cierpienie, walkę, osamotnienie, łzy, bezsilność ... mama pisze listy do swojej córki, a my poznajemy ich historię, ich cierpienie.

Od pierwszych linijek tekstu w książce wiemy jak potoczą się losy Miriam, gdy czytamy listy jej mamy ... serce ściska się w bólu, tak było ze mną, choroba ... ból ... osamotnienie ... cierpienie (fizyczne i psychiczne) ... bezsilność ... ile można emocji i treści zawrzeć w listach zaledwie na 120 stronach. 

Tak, książkę czyta się bardzo szybko, ale nie o to tu chodzi, sama czytałam ją dwa razy pod rząd ... żeby zrozumieć, poczuć ... mimo że pierwsze myśli po przeczytaniu tej książki jakie nasuwały mi się to, skojarzenie z książką Erica Emmanuela Schmitta "Oskar i pani Róża" - oczywiście nie można ich porównywać ... ale o żadnej nie da się zapomnieć po ich przeczytaniu.

Moja ocena: 5,5/6

Książkę przeczytałam w ramach wyzwania "Pod hasłem"